W liturgiczne święto św. Andrzeja Boboli, 16 maja 2023 r. mija 90 lat od utworzenia nowicjatu w naszym Zgromadzeniu Córek św. Franciszka Serafickiego, które zostało założone przez ks. prał. Antoniego Rewerę pięć lat wcześniej (4 października 1928 roku). Zgromadzenie nasze wywodzi się z grona sandomierskich Tercjarek, których opiekunem od początku swej kapłańskiej posługi Ksiądz Rewera. A oto dla przypomnienia krótki rys historyczny…
Nasz ojciec Założyciel, jako opiekun sandomierskich tercjarek, dostrzegał ich potrzeby nie tylko duchowe, ale też socjalno-bytowe i materialne. Wiele z nich, żyjąc samotnie potrzebowało konkretnej pomocy, a nawet stałej, codziennej opieki. Ks. Rewera postanowił nabyć dla Kongregacji jakiś dom i stworzyć wspólnotę, aby przynajmniej najbardziej tego potrzebującym tercjarkom, zapewnić dach na głową i systematyczną opiekę duchową. W tym celu zostało powołane Towarzystwo Domu Ludowego pw. św. Franciszka Serafickiego, z siedzibą w Sandomierzu, przy ul. Krakowskiej 14. Przewodniczącym Towarzystwa został ks. Rewera. 2 kwietnia 1928 r. wojewoda kielecki zatwierdził Statut Towarzystwa i zostało ono wciągnięte do krajowego rejestru Stowarzyszeń. Oficjalne otwarcie działalności Towarzystwa nastąpiło 4 października 1928 roku, a w Schronisku założonym przy siedzibie Towarzystwa zamieszkały pierwsze tercjarki. Datę tę przyjmuje się jako datę powstania Zgromadzenia.
Schronisko zaczęło się rozwijać i zgodnie z oczekiwaniami ks. Rewery zaczęło spełniać swój cel. W dość krótkim czasie w Schronisku zamieszkały nowe siostry, a do Towarzystwa zaczęły zgłaszać się z prośbą o przyjęcie młode dziewczęta. Po pięciu latach, właśnie 16 maja 1933 roku, gdy s. Aniela Osmala została przełożoną Domu Towarzystwa, oddzielono zarząd Domu od zarządu Kongregacją tercjarską i utworzono nowicjat. 
Ks. Rewera już bowiem od samego początku nosił się z zamiarem utworzenia przy Towarzystwie nowej wspólnoty zakonnej, której celem miało być szerzenie idei franciszkańskich we współczesnym świecie i opieka nad chorymi oraz podeszłymi w latach tercjarkami.
Starania Ks. Rewery o dalszy rozwój młodej wspólnoty zahamowała wojna, a jego aresztowanie przez Niemców i męczeńska śmierć w obozie koncentracyjnym przerwały je na zawsze. Niemniej Wspólnota Sióstr, osierocona przez Ojca Założyciela (aresztowany 16 marca 1942 r., a zamęczony 1 października tegoż roku) i także przez Matkę Współzałożycielkę (+Aniela Osmala – zmarła nagle, po krótkiej ciężkiej chorobie 20 czerwca 1942 r.), nie podała się łatwo przeciwnościom losu i wiernie oraz mężnie broniła dzieła Ojca Antoniego, tak od strony duchowej, jak i od strony materialnej. Tym bardziej, że Opatrzność Boża dała Siostrom wspaniałych opiekunów w osobach Ks. Biskupa Jana Kantego Lorka, Ks. Biskupa Piotra Gołębiowskiego i Ks. Profesora Wincentego Granata (dwaj ostatni: obecnie Słudzy Boży) oraz wielu innych życzliwych kapłanów, którzy chętnie spieszyli z pomocą, także prosząc Siostry o posługę w swojej Parafii. Wspólnota Ojca Rewery trwała więc i rozwijała działalność apostolską, a tym samym trwał nadal i był nieodzowny nowicjat w Zgromadzeniu Córek św. Ojca Franciszka.
W 1959 r. Zgromadzenie zostało zatwierdzone na prawie diecezjalnym, a w 1999 r. otrzymało prawa papieskie. Ojciec Założyciel został włączony do grona Błogosławionych Męczenników II wojny światowej i z Nieba oręduje za swoimi Córkami, choć teraz przyszedł znowu bardzo trudny czas – brak nowych powołań i Dom nowicjatu jest pusty. Wspominając jednak tę 90. rocznicę utworzenia nowicjatu i przygotowując się do setnej Rocznicy powstania Zgromadzenia nie tracimy nadziei, że przyjdą nowe powołania, a charyzmat Bł. Antoniego Rewery będzie mógł być owocnie kontynuowany przez nowe pokolenie Sióstr.
Zainteresowanych charyzmatem Bł. Antoniego, jako zakonodawcy i założyciela nowicjatu odsyłamy do najnowszej majowej ‘Rewerzanki”, gdzie zamieszczony jest artykuł o tym traktujący.
