Uroczystość Objawienia Pańskiego, przypadająca na dzień 6 stycznia, w naszej Wspólnocie już od wielu, wielu lat, poprzedzona jest Kwartalnym Dniem Pokuty. Dni te bowiem wyznaczono naszemu Zgromadzeniu na 5 dzień: stycznia, kwietnia, lipca i października. I jest to wspaniałe zrządzenie Bożej Opatrzności, bo zawsze, przez intensywniejszą modlitwę i pokutę przygotowujemy się swego rodzaju wigilią do świętowania kolejnych rocznic przyjścia na świat naszego Ojca Założyciela, bł. Antoniego Rewery, który urodził się 6 stycznia 1869 r. w Samborcu. W tym roku, dzień 5 stycznia, pierwszy czwartek miesiąca, miał dodatkowo jeszcze inny i można powiedzieć, że bezprecedensowy charakter, a to ze względu na pogrzeb Ojca Świętego Benedykta XVI. W nasze stałe modlitwy włączyłyśmy Osobę śp. Benedykta XVI i duchowo oraz poprzez transmisję telewizyjną łączyłyśmy się z pasterzami Kościoła i wiernymi z całego świata zgromadzonymi na Placu św. Piotra w Watykanie. Wielkie przeżycie… Wrócił z pamięci pogrzeb św. Jana Pawła … I znowu żegnaliśmy wielkiego Papieża, dobrego Pasterza. Piękne były słowa Papieża Franciszka na zakończenie homilii: ”Benedykcie, wierny przyjacielu Oblubieńca, niech twoja radość będzie doskonała, gdy będziesz słyszał ostatecznie i na zawsze Jego głos!”. Radość doskonała od razu kojarzy nam się ze św. Franciszkiem, który uczył swoich duchowych synów i córki czym ona jest… ta radość prawdziwa, doskonała. A gdy modlimy się o radość wieczną dla zmarłych, no właśnie, to o tę radość doskonałą, o bycie z Bogiem przez całą wieczność, na zawsze! Wierzymy, że ta radość już jest udziałem śp. Ojca Świętego Benedykta i w tym duchu na modlitwie polecałyśmy Go Panu. W dniu Uroczystości Objawienia Pańskiego, czyli 6 stycznia, centralnym wydarzeniem była Msza św. o g. 7.30 w naszej domowej kaplicy. Mszy św. przewodniczył, jak rok temu, Ks. Kan. Dariusz Bęc, i chyba to stanie się tradycją, by tę Uroczystość świętował z nami Ks. Bęc, związany duchowo z naszym Zgromadzeniem i z Ojcem Założycielem przez przynależność do prezbiterium diecezji sandomierskiej i parafię pochodzenia (św. Józefa w Sandomierzu). 
Msza święta sprawowana była w intencji dziękczynnej za dar osoby bł. Ojca Założyciela i rychłą kanonizację, ale też o nowe powołania do Zgromadzenia, by charyzmat założycielski bł. Antoniego mógł być owocnie kontynuowany przez przyszłe pokolenia Sióstr. Wespół z Księdzem Dariuszem Mszę św. koncelebrował nasz Ksiądz Kapelan Władysław. Homilię wygłosił Ks. Dariusz. Nawiązując do wędrówki Mędrców do Betlejem mówił o darze, jakim było życie bł. Antoniego, o jego drodze do Boga i o drodze do Boga każdej i każdego z nas. Celem ewangelicznych wędrowców było odnalezienie nowonarodzonego Króla i choć kosztowało ich to wiele trudu oraz wyrzeczeń, w końcu się udało. Każdy z nas ma w życiu jakiś cel, wielu dąży do niego za wszelką cenę. Celem Ks. Antoniego i nas wszystkich, uczniów Jezusa jest droga do Niego, oddanie się Jemu i w końcu przebywanie z Nim w wieczności. Mędrcy przynieśli Dziecięciu dary, symboliczne, ale i kosztowne. My też w codzienności, zdążając do Boga staramy się coś Mu ofiarowywać. Niemniej musimy pamiętać, że my jesteśmy dla Boga najcenniejszym darem, że Bóg chce nas, mamy oddać Mu samych siebie. Błogosławiony Antoni – mówił kaznodzieja – umiał z otrzymanego daru życia uczynić dar dla Boga. Umiał tracić siebie, swoje oczekiwania i nadzieje na rzecz Chrystusa i Jego sprawy. Uczmy się takiego sposobu życia od tego świętego kapłana – męczennika i przyjmijmy słowo jego pouczenia. I tu, na zakończenie homilii, został zacytowany piękny fragment z konferencji bł. Ojca Antoniego do alumnów, wygłoszonej 6 stycznia 1905 r.: „To co Mędrcy ze Wschodu raz mogli uczynić Dzieciątku Jezus ofiarując Mu złoto, kadzidło i mirrę, wy możecie czynić na każdy dzień. Możecie dawać Panu stokroć cenniejsze dary niż złoto: serce pełne miłości Boga i ludzi; bardziej wonniejsze dary niż kadzidła: wonność zanoszonych modlitw, wonność przykładu; bardziej trwałe dary niż mirra: stałość waszych umartwień, waszej pokuty”. Tak, to możemy i powinniśmy czynić każdego dnia, aż dojdziemy do celu, którym będzie radość doskonała – przebywanie z Bogiem na zawsze.
s. Klara
