Pogrzeb s. Rufiny
W liturgiczne wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Królowej, 22 sierpnia 2022 r. w Sandomierzu, ok. godz. 13.30, w krótkim czasie od zakończenia Mszy św. jubileuszowej 60-lecia profesji zakonnej, odeszła do Domu Ojca śp. Siostra Janina Rufina Oleksik, członkini Zgromadzenia Córek św. Franciszka Serafickiego. S. Rufina była jedną z Trzech Sióstr świętujących diamentową Rocznicę ślubów zakonnych. We Mszy św. uczestniczyła przykuta do łóżka w swojej zakonnej celi, a po zakończonej Liturgii przyjmowała jeszcze delikatne uściski i krótkie życzenia od Gości. Przez cały ten czas przy łóżku Chorej czuwała s. Dominika.
S. Rufina ur. się 23 czerwca 1944 r. w Brzustówku, w powiecie opoczyńskim, par. Kunice w diecezji (obecnie) radomskiej. Była najmłodszą córką Piotra i Katarzyny zd. Bielas. Ochrzczona została 30 lipca 1944 roku w Kunicach. Sakrament bierzmowania w dniu 9 maja 1960 r. przyjęła z rąk Sługi Bożego Biskupa Piotra Gołębiowskiego. Miała trzy siostry i dwóch braci. Rodzice S. Rufiny byli i ludźmi religijnymi i wiarę oraz miłość przekazali swoim dzieciom. Z rodzeństwem zawsze miała dobre więzi i utrzymywała serdeczne relacje. Niektórzy przybyli do Sandomierza na świętowanie Jej 60-lecia profesji.
Jasia Oleksik od dziecka bardzo lubiła modlić się i chodzić do Kościoła. Do szkoły podstawowej uczęszczała w Bukowcu i bardzo lubiła lekcje religii w salce katechetycznej. Widok kapłana, albo siostry zakonnej w habicie bardzo ją radował. Pragnęła i Ona oddać swoje życie na służbę Bogu i marzyła, by mogła kiedyś chodzić w habicie. Za radą księży z Parafii, swoje pragnienie służenia Bogu postanowiła zrealizować w naszym Zgromadzeniu – Córek św. Franciszka Serafickiego w Sandomierzu. Od chwili przyjęcia do Zgromadzenia i potem przez wszystkie lata, jak sama to podkreślała, była szczęśliwa i nigdy nie żałowała swojej decyzji, choć pracy miała dużo, a zdrowie nie najmocniejsze, bo już jako dziecko ciężko chorowała i przeszła poważną operację, ale „za łaską Bożą do zdrowia powróciła” (z życiorysu do nowicjatu).
S. Rufina wstąpiła do Zgromadzenia 23 października 1960 r. mając 16 lat. Dnia 16 lipca 1961 r. miała obłóczyny i rozpoczęła nowicjat, 16 lipca 1962 r. złożyła pierwszą profesję, a 16 lipca 1968 r. śluby wieczyste. 16 lipca to wspomnienie NMP z Góry Karmel, 22 sierpnia NMP Królowej. Można więc śmiało twierdzić, że Matka Najświętsza była opiekunką Jej zakonnego życia oraz chwili śmierci. Msza św. jubileuszowa, ale z formularza o Maryi Królowej.
S. Rufina swoje życie w zakonie poświęciła Bogu w intencji o nawrócenie grzeszników oraz za młodzież, aby wzrastała w wierze i też chętnie odpowiadała na głos powołania. Do szczególnego rozważania tajemnic Bożych powzięła Narodzenie Pana Jezusa, a z czasem Serce Jezusa, jako gorejące ognisko miłości. Ulubieni Święci s. Rufiny to: św. Franciszek z Asyżu, bł. Ojciec Antoni i św. Ojciec Pio. Ze swoim Patronem – św. Rufinem – miała „trochę kłopotu”, bo hagiografia o św. Rufinie jest znikoma. Pojawia się On jednak w żywocie św. Franciszka i posiada w Asyżu swój kościół, więc to wystarczyło, by się tym niespotykanym imieniem ucieszyć. Poza tym imię to szybko przylgnęło do Siostry i współsiostrom się spodobało.
Posługa apostolska S. Rufiny rozpoczęła się w Sandomierzu na pl. św. Wojciecha, w ogrodzie, przy kwiatach i warzywach, gdzie spędziła pierwszych pięć lat. Potem już była przede wszystkim posługa kucharki, bo tę pracę S. Rufina bardzo polubiła. I tak „przez żołądek do serca” służyła Bogu w kapłanach, siostrach i wiernych kolejno: w Lublinie, Łęcznej, Wiedniu i znowu w Lublinie i Łęcznej, a potem jeszcze w Sandomierzu i Radomiu, u Chrystusa Króla, gdzie nagle cierpienie fizyczne (choroba nowotworowa) ze zdwojoną siłą o S. Rufinę się upomniało.
Posługa S. Rufiny to także posługa przełożeńska: w wielu Domach Zgromadzenia, przez kolejne kadencje pełniła urząd Przełożonej Domu, a w latach 1984 – 1990 r. była również członkinią Zarządu Zgromadzenia, jako Radna Generalna.
S. Rufina odeszła do Domu Ojca w taki szczególny dzień: 22 sierpnia 2022 r. w dniu 60. Rocznicy pierwszej profesji zakonnej mając 78 lat. W Zgromadzeniu przeżyła 62 lata i – jak zaznaczył to w przemówieniu do Jubilatek nasz Sąsiad – to jest dwie trzecie historii Zgromadzenia, które liczy sobie obecnie lat 94. Również Ks. Bp Edward Frankowski podkreślił piękno siostrzanej posługi Sióstr Jubilatek przez kopę lat! Rolnicy składają snopy i gdy uzbiera się 60 to mówią: już jest kopa. Dobre czyny S. Rufiny to właśnie takie piękne, dojrzałe kłosy.
Będzie nam brakowało Jej obecności i tego ciepłego uśmiechu, który pojawiał się zawsze na buzi ocienionej białą kucharską chustką, gdy do pochylonej nad jakimś garnkiem lub półmiskiem kierowano pytanie „Mateczko, co dzisiaj na obiad?” i słyszało się zawsze jednaką odpowiedź: „Co? A zupa i drugie danie”. Potem, w ten ostatni czas, w Domu na Leszka Czarnego było o ten uśmiech już gorzej, ale pojawiał się i wtedy, a był tym bardziej piękny, bo przez łzy. Pan mocno doświadczył S. Rufinę cierpieniem, jak złoto w tyglu i w końcu pozwolił przytulić się sennie do Serca, które czciła i miłowała przez 60 zakonnych lat, a nawet wcześniej, od pierwszej Komunii świętej.
Módlmy się, by Bóg Miłosierny otworzył S. Rufinie Bramy swego Królestwa, a Najświętsza Maryja Panna Królowa przyjęła Ją w poczet „swych dwórek” na wieczne trwanie przy Niej.
Uroczystości pogrzebowe śp. S. Janiny Rufiny Oleksik odbędą się dnia 24 sierpnia 2022 roku, tj. w środę, o godz. 11.00 w kościele Nawrócenia św. Pawła w Sandomierzu, przy ul. Staromiejskiej 11. Mszę św. poprzedzi godzinne czuwanie przy trumnie i Różaniec (o godz. 10.00). Po Mszy św. złożenie Ciała Zmarłej na Cmentarzu komunalnym na Krukowie w Sandomierzu.
Pogrzeb s. Ryfiny
Przełożona generalna Matka Victoria Kwiatkowska z Zarządem i całym Zgromadzeniem, poleca Zmarłą S. Rufinę modlitwie wszystkich krewnych, znajomych i przyjaciół oraz zapewnia o wdzięczności i modlitwie za te duchowe dary dla Naszej Drogiej Zmarłej.
S. Klara Radczak, sekretarka generalna
