Uroczystości bożonarodzeniowe w sandomierskiej Wspólnocie
Córek św. Franciszka Serafickiego
Świętowanie godnich Świąt, czyli Narodzenia Pańskiego, rozpoczęłyśmy uroczyście w wigilię 24 grudnia. O g. 16.30 zgromadziłyśmy się w kaplicy na modlitwy kończące Nowennę do Dzieciątka Jezus i Nieszpory. Razem z nami świętowały Siostry z obu Domów z pl. Św. Wojciecha. Następnie udałyśmy się do refektarza, gdzie dołączyli do nas goście: ks. Kapelan i sąsiad Przemek (pierwszy raz bez Taty śp. P. Henryka, który w tym roku odszedł do Domu Ojca). Obrzędom Wieczerzy wigilijnej przewodniczyła Matka Generalna. Po wysłuchaniu Słowa Bożego i modlitwie wg obrzędu z naszego Modlitewnika, m. Victoria cytując orędzie z betlejemskiej Groty, złożyła nam piękne wzruszające życzenia. Po przełamaniu się opłatkiem nastąpiła tradycyjna wieczerza i przy śpiewie kolęd świetnie sobie poradziłyśmy z dwunastoma daniami, które z pomocą innych Sióstr zaserwowała nam Siostra Przełożona Marzena. Po zakończonej wieczerzy (i zmywaniu, które trwało prawie tyleż samo co uczta), o 21.30 znowu znalazłyśmy się w kaplicy. Najpierw było Matutinum Laudes (brewiarzowa Godzina czytań) i uroczysty śpiew Te Deum laudamus, a potem o 22. 00 Msza święta pasterska, którą sprawował ks. Kapelan. Ks. Kapelan we wstępie do Mszy św. wypowiedział i w sumie podał, jako intencję Mszy św., zachętę do serdecznego uwielbienia Boga za dar wcielenia jego Syna. Ten wątek był także tematem homilii.
W dzień Bożego Narodzenia Mszę świętą w samo południe sprawował dla nas J. E. Ks. Bp Edward Frankowski, a przy ołtarzu towarzyszył i homilię wygłosił ks. Kapelan. Kaznodzieja opowiadając pięknie historię Narodzenia Pańskiego, o Słowie, które dla nas ciałem się stało, przeniósł nas niejako do Ziemi Świętej i w okolice Betlejem. Tym razem też była zachęta do uwielbienia Boga za dar Jego Syna oraz wrażliwości na glos i znaki Boże na wzór pasterzy, którzy natychmiast podjęli anielskie wołanie i poszli za ich głosem.
Ks. Biskup składając Matce i wszystkim Siostrom świąteczne życzenia najpierw zauważył, że my, jako osoby Bogu poświęcone i gromadzące się na Mszę świętą, mamy to szczęście, że należymy do grona tych, którzy przyjęli Słowo, które dla nas ciałem się stało, przyszło do swojej własności i zostało przyjęte. Jest to radość wielka, ale iż zadanie, by modlitwą i pracą, codziennym trudem dla Ewangelii pomóc ludziom zimnym i obojętnym w poznaniu Jezusa i przyjęciu Go do swego życia. Ks. Biskup, jak zawsze, modlił się także o dar nowych powołań.
Po zakończeniu Mszy św. i uroczystym błogosławieństwie, dalsze świętowanie miało miejsce w refektarzu, gdzie dołączyli do nas Księża z naszej świętopawelskiej parafii. Przybył tylko ks. Proboszcz Krzysztof z ks. podporucznikiem Marcinem, a ks. Sylwester będący już od kilku miesięcy w Tarnobrzegu, tęskniąc za naszą wspólnotą, przesłał na ręce Matki Victorii pozdrowienia i świąteczne życzenia. Zabrakło też w tym gronie śp. Ks. Tomasza Kotulskiego, który zmarł nagle 26 kwietnia tego roku. Oczywiście spotkanie odbywało się przy śpiewie kolęd, różnych miłych wspomnień i błysku „komórkowych” fleszy, by te miłe przeżycia zostały jakoś utrwalone.
W Niedzielę Świętej Rodziny, która w tym roku „przykryła” Święto św. Szczepana, naszą Wspólnotę zaszczycił swoją obecnością Biskup Sandomierski J. E. Krzysztof Nitkiewicz. Ks. Biskup przewodniczył Mszy św. o 7.30 i skierował do nas swoje słowo.
W koncelebrze towarzyszyli: ks. dr Wojciech Kania – osobisty sekretarz i nasz ks. Kapelan. Jak samo Święto „dyktuje” dzisiaj modlimy się w sposób szczególny za rodziny i myśli każdego i każdej biegną do rodzin, naszych generacyjnych, z nami zaprzyjaźnionych, polskich rodzin oraz wszystkich rodzin, bo jak Ksiądz Biskup podkreślił: wszystko mamy dzięki rodzinie, rodzina jest drogą Kościoła, o czym nauczał św. Jan Paweł II, rodzina może być przedmiotem ewangelizacji, bo w niej przez miłość działa Bóg. W swojej homilii Ksiądz Biskup nakreślił krótko historię rodziny w dziejach zbawienia i w Piśmie świętym, a bardziej szczegółowo też historię Tej najświętszej rodziny: Rodziny z Nazaretu. Ks. Biskup zachęcił nas także do modlitwy za nasze rodziny i za wszystkie rodziny oraz do naśladowania cnót Świętej Rodziny, bo Ona może nam pomóc budować nasze wspólnoty rodzinne: diecezjalną, parafialną i także zakonną. Każda rodzina i także każda inna wspólnota ma swoje radości, powodzenia, ale i problemy i nie powodzenia, które wpatrzeni w postacie: Maryi i Józefa możemy się uczyć rozwiązywać. Wpatrujmy się zatem w Jezusa, Maryję i Józefa i uczmy się od Nich życia we wspólnocie. Pomagajmy też rodzinom, każdy na miarę swoich możliwości, a przede wszystkim modlitwą.
To było piękne „Triduum” zamyślenia, modlitwy i budowania wzajemnych więzi. Niech będzie Pan uwielbiony, a nasza wspólnota duchowo ubogacona i wzmocniona. Pójdźmy zatem do Stajenki, do Jezusa i Panienki!
s. Klara s.g.
